Boerderij meisje

Onze boerderij is al voor de 3e generatie in de familie

Doeke is er geboren en ook zijn moeder zag hier het levenslicht. Dat wij op deze plek iets heel anders zijn gaan doen dan alleen boer zijn heeft ze uiteindelijk wel heel erg leuk gevonden.

Ze is geboren op de boerderij, een meisje van het platteland, veel heeft ze niet verteld over haar jeugd. Er kwam nog een zusje maar tot groot verdriet van de ouders geen broertje, geen opvolger voor de boerderij. Het was geen liefdevolle jeugd en zij was het liefst alleen, buiten in of om de boerderij, een tikje bijzonder.

Haar ontoegankelijkheid hielp ook niet echt in de liefde. De boer werd voor haar gevonden, de opvolging was hiermee verzekerd. Ze kregen een zoon en een dochter, deze laatste was haar grote geluk, ze droeg verder het leven. Had veel lichamelijk klachten ten gevolge van haar geestelijke gesteldheid. Altijd voorzichtig met voeding en behoedzaam voor haar eigen lijf.

Iedere verandering was voor haar moeilijk, dat ze na 60 jaar de boerderij haar plek moest verlaten voor zoon en schoondochter heeft ze erg gevonden. Het liefst moest alles zo blijven zoals het al 47 jaar was. Alles van de boerderij ging mee naar een nieuwe plek, werd opgestapeld en in kasten gepropt, ze kon er geen afscheid van nemen.

Zo creëerde ze haar eigen nieuwe plek tussen alle herinneringen. Dit huis verscholen in het groen om maar zo min mogelijk contact te hebben met de buitenwereld. Haar eigen paradijs was de achtertuin, altijd in de weer met bloemen en planten. Hoe groener hoe fijner ze het vond en de warmte van de zon maakte haar erg gelukkig. Buiten in een tuinstoel of zittend in haar kas, uren kon ze zo doorbrengen met de krant of een tijdschrift op schoot.

Haar man werd ziek, verdwaalde in de tijd, niet klagen maar dragen. Dokters, thuiszorg mensen over de vloer zij had er niets mee. Het waren allemaal bedreigingen in haar wereld. Uiteindelijk volgde een opname en de rust kwam weer terug, ongestoord kon ze weer genieten van haar vertrouwde eigen plek.

Helaas heeft de leeftijd ook haar geheugen aangetast, ondanks goede zorg takelt ze steeds verder af. Haar ontoegankelijkheid en gedrag zijn een beperkende factor in de hulp die ze krijgt. Nu het lijf alleen nog maar een skelet met omhulsel is, alles in elkaar zakt, ze steeds meer zorg nodig heeft, er steeds vaker iets misgaat. Hebben we helaas moeten besluiten dat het zo niet langer gaat en dat is niet makkelijk. Dat maakt haar boos en ons verdrietig, maar ook uitgeput.

De nieuwe plek is een beschermde plek met goede verzorging en fijne mensen. Een grote tuin waar gemoedelijk een paar kipjes rondscharrelen. Na twee weken lijkt het erop dat ze zich hier wel tevreden voelt. Ze gaat haar eigen gang, eet beter dan ze in jaren gedaan heeft. Het heeft er alles van dat ze tot rust komt, dat ze hier niet meer hoeft te vechten.

Als ik na een bezoekje bij haar weg ga en zeg dat ik terug ga naar de boerderij. Dan reageert ze blij en zegt; “Ja dat is goed, doe de groeten aan …….. (Het wordt even stil) mijn zoon en dochter’
Ik hoop dat ze ook op deze plek toch nog een beetje gelukkig mag zijn in de tijd die haar rest.